با سلام خدمت شما خواننده عزیز
من رونوشتی از متن شما رو در اینجا آوردم تا کمی بازتر راجع به ان بنویسیم .
البته من منتظر دیگر نظرات شما هستم.
هفت بار روح خویش را تحقیر کردم:
نخستین بار هنگامی بود که برای رسیدن به بلندمرتبگی، خود را فروتن نشان می‌داد.
دومین بار آن هنگام که در مقابل فلجها می‌لنگید
.سومین بار آن زمان که در انتخاب خویش بین آسان و سخت، آسان را برگزید.
چهارمین بار وقتی که مرتکب گناهی شد و به خویشتن تسلی داد که دیگران هم گناه می‌کنن
.
پنجمین بار آنگاه که به علت ضعف و ناتوانی از کاری سر باز زدو صبر را حمل بر قدرت و توانایی‌اش دانست.
ششمین باز زمانی که چهره‌ای زشت را تحقیر کرد در حالی که نمی‌دانست آن چهره یکی از نقابهای خویش است.
و هفتمین بار وقتی که زبان به مدح و ستایش گشود و انگاشت که فضیلت است.»
«شاید کسی را که با او خندیده‌ای فراموش کنی، اما هرگز کسی را که با او گریسته‌ای از یاد نخواهی برد.» .
جبران خلیل جبران
چه کسی تعیین میکنه که انسانیت یعنی چی و چه کسانی انسان واقعی هستند و انسایت چه حد و مرزی داره ؟
(سخن شما)
کاش ما انسانها گاهی فلسفه وجودی اینه را در برق نگاه خود مییافتیم .هر روز صبح که بار دیگر چشمانم را باز
میکنم با خود میگویم امروز روزیست دگر - به این امید که نگاهم را تغییر داده ام - اماشب هنگام که بر تخت دراز
میکشم و روزم را دوره میکنم در مییابم که انچه گذشت تفاوتی با آنچه بود ندارد.
گاهی با خود می اندیشم اگر باطن واقعی هر انسانی پیدا بود چه پیش می امد ؟
اگر هر انچه در ذهنمان بود بر همه آشکار میشد ؟
اگر سیاستی که به ان افتخار میکنیم (که در نظر شخص من از دروغ وحیله سرچشمه میگیرد) تا به انچه میخواهیم
برسیم -در هیچ رابطه ای وجود نداشت؟
اگر هیچ نا گفته ای نبود؟
ان وقت دنیا چه رنگ و بویی داشت؟
اگر من -به عنوان یک انسان نتوانم تعیین کنم که انسانیت یعنی چه پس چه احتیاجیست به شخص دیگر ؟
انسان واقعی یعنی شخصی که خود را میشناسد -خوبیهایش را به خود و دیگران هدیه میکند -بدیهایش را اصلاح میکند
و سعی میکند تا هر انچه پیرامون خود دارد را به سطح بهتر وبالا تری ارتقا دهد.و ...
برای انسانیت حد و مرزی نیست بجز خود انسانیت .یک انسان در طول دوران حیات خویش بدی را میبیند ومی اموزد
ویاد میگیرد چه نباید کرد.
.
اگه هر کسی بخواهد به درون خویش نگاه کند و آن چیزهایی که درونش میگوید خوب است را انسانیت بداند چی ؟
مثلا فکرهایی که در درون چنگیز بود -
یا افکاری که آمریکا در جنگ جهانی دوم داشت و انسانیت را در این میدید که با انداختن بمب اتم و کشتن میلیونها
انسان بی گناه ، مثلا فاتح جنگ باشد و به جنگ پایان دهد .
(سخن شما)
ذات حیات کاملا روشن است .به اطرافت نگاه کن .جان داری به لطافت گل که همچون من و تو حق حیات دارد
از خاکی تغذیه میکند که در اثز تجزیه هزازان جاندار به وجود امده .ریشه در خاک میدواند و زیستگاه موجودات
خاکی را تنگ میکند و ...این همه تلاش برای زندگیست .زندگی ای همراه با زیبایی که هر بیننده ای را محصور
میکند. من میرسم -آن را میبویم - از شاخه میچینم و به تو تقدیم میکنم . آن گل میمیرد و خشک میشود
با گذشت ایام من هم به خاک تبدیل میشوم تا غذایی برای ادامه حیات گردم.
منظور از نوشتن سطور بالا توجیح نبود . خلاصه ای از قانون بقا بود.
از خاک آمده ایم و به ان بازمیگردیم .
من جای چنگیز و مسئولان آمریکایی نیستم اما این را هم میدانم انچه در تاریخ امده هزاران جنگ وکشتار و چپاول
است اما از کدامین انها به عنوان اسطوره وسمبل انسانیت یاد شده؟
هر انسانی با طرز تفکر خویش زندگی میکند اما چه خوب بود اگر هر کدام از ما میتوانستیم انسانیت را در خود
بیدار کنیم.
لقمان را پرسیدند ادب از که آموختی ؟
فرمود : از بی ادبان.
دوست من -شما که میبینید ان باشید که باید .
پیش از...
مشخصات مدیر وبلاگ
عناوین یادداشتهای وبلاگ
دسته بندی موضوعی
