و آنانکه مرا نمیشناسند مرا تکذیب میکنند.بهایی نیست بر انسانی که صداقت ندارد و بر جهالت خود استوار است.

بر اساس باور های شماری از مردم ،زرتشتیان آتش پرستند و خدای خود را آتش می دانند و همیشه به سمت آتش نیایش می کنند و به خدای یکتا ایمان ندارند .

این باور یکی از باور های اشتباه است که بر اثر اشتباه تصور کردن آتش

 پرستی و احترام به آتش ایجاد شده است.

آتش پرستی به عقیده برخی افراد به معنای عبادت کردن آتش است اما

 آتش پرستی در لفظ درست به معنای پرستاری کردن از آتش است .

یعنی این که زرتشتیان از آتش مراقبت و نگهداری می کنند نه این که آن را خدای خویش می دانند و آن را عبادت می کنند .

تصور اشتباه دیگر نیز این است که چون زرتشتیان به سمت آتش و نور

 ستایش و نیایش می کنند آن ها کافر هستند و برای غیر خدا سجده

می کنند .
قضیه رو به آتش شدن زرتشتیان مانند قضیه رو به قبله شدن یا رو به

 کعبه نماز خواندن مسلمانان است . آتش در دین زرتشت جایگاه مهم

 و مقدس و محترمی دارد و زرتشتیان آتش را پاک و تمیز می دانند که

باعث می شود زرتشتیان از آن به عنوان رابط بین خود و اهورامزدا

 استفاده کنند ، هم چنین آن ها معتقد ان که آتش اهریمن را از آن ها

دور می کند و مانع وسوسه اهریمن یا شیطان می شود .

اگر بخواهیم رو به آتش شدن زرتشتیان را دلیل بر کافری آنان بدانیم پس

مسلمانان نیز کافر می باشند زیرا به سمت سنگ و چوب نماز

می خوانند و برای غیر خدای یکتا سجده می کنند. پس نمی توان

زرتشتیان را کافر نامید

بدانگاه بد آتش خوب رنگ … چو مر تازیان را مهراب سنگ
مپندار که آتش پرستان بدند … پرستنده پاک یزدان بدند

                                 “فردوسی بزرگوار”
     

"ای نمازگزار ، نمازت را ، نیایشت را با دل پاک و روشن به

 آرامی و خلوص نیت بخوان و بدان ، این روشنایی که

قبله گاه و پرستش سوی خود کرده ای پرتویی از

 روشنی جاودان است که خداوند در دل مردمان نهاده است ."

   پیروان آیین زرتشت که خود را مزدیسنی یعنی پرستندگان مزدا

(خداوند) نیز می گویند در نیایش های خود با تن و روانی پاک ، رو

 به سوی " روشنایی" ، خداوند را سپاس گفته و نیایش می کنند .

 زرتشتیان به گاه نیایش ، زندگی سرشار از آسایش و بهروزی را برای

 نیک اندیشانِ روزگار ، آرزو می کنند و آتش را در کنار سه عنصر دیگر

آب و خاک و هوا گرامی می دارند و از آتشکده ها به نشانه ی مهر و

پاکی در محل زندگی خود ، پاسداری می کنند . آنان از روشنایی آتش

، همانند نورهای دیگر ، به عنوان پرستش سو (قبله) به هنگام نیایش

بهره می گیرند . آتش بزرگترین پاک کننده است و در عین حال نورانی

ترین عنصر است و آن را سمبل اهورا مزدا میدانند .

ایرانیان از سال ها پیش ، آتش را به عنوان نماد موجودیت خود یا به

 عبارتی پرچمی برای هویت ملی خود در نظر داشتند و به آن افتخار

 می کردند . زیرا آتش از بین برنده ناپاکی ها و روشن کننده ی

تاریکی هاست . گرما و انرژی آتش ، چرخ های صنعت و پیشرفت را

 به چرخش می آورد . آتش درونی انسان است که اندیشه او را به

 خرد بی پایان اهورایی پیوند می زند . بنابراین زرتشتیان به پیروی از

 نیاکان خود همچنان آتش را گرامی داشته ، از روشنایی آن به عنوان

قبله به هنگام نیایش بهره می گیرند . اگر زرتشتیان رو به سوی نور

دارند و آن را پرستش سو می دانند ، برای نزدیک شدن به اهورامزدا ،

 پروردگار و آفریننده کل است که خود سرچشمه ی همه نورها(شیدان

 شید) است .

به جا آوردن مراسم در برابر نور خدا به انسان حرارت زندگی و جوش و

 خروش و اراده و پایداری می بخشد و دل دینداران و مشتاقان ، با بر

خورد به امواجش ، سبک و شاد و خرم می گردد و پرتو آن به نسبت

ایمان و اخلاص ستایندگان بر دل ایشان می تابد و انوار تسلی و

 امیدواری ، کانون دل آنها را روشن می گرداند .

دلبستگی و اعتقاد و احترام خاص ایرانیان به آتش موجب شده که

برخی به غلط چنین بپندارند که آتش نزد ایشان جنبه الوهیت دارد و

 لذا ایرانیان را آتش پرست بیانگارند .